Een potentiaalverschil kan het omschreven worden als een verschil in potentiële energie een verschil in potentiële energie per lading. Het woord potentiaalverschil wordt in elektrotechniek veel gebruikt. Wanneer men de eerder genoemde omschrijving van potentiaalverschil hanteert in de elektrotechniek heeft men het over het algemeen over de hoeveelheid arbeid die per ladingseenheid verricht dient te worden om elektrische lading van één bepaald punt naar een ander punt te verplaatsen.
Elektrisch potentiaalverschil en stroom
Men spreekt van een elektrisch potentiaalverschil als de hoeveelheid elektronen aan beide polen verschillend is. Hierdoor kan het elektrisch potentiaalverschil aanleiding geven tot een elektrische spanning tussen twee polen. Elektrische spanning is het verschil in elektrische potentiële energie per lading tussen twee punten, zoals in de eerste alinea is aangegeven. Tussen deze punten ontstaat een elektrische stroom uitgedrukt door de verplaatsing van positieve lading. Deze elektrische stroom kan tot stand worden gebracht wanneer deze goed wordt geleid van de ene pool naar de andere pool. Dit kan bijvoorbeeld doormiddel van elektrolytisch koper of door gebruik te maken van plasmagas zoals bijvoorbeeld gebeurd met plasmalassen. De stroom elektronen zal net zolang door blijven stromen totdat de hoeveelheid elektronen tussen beide polen weer in evenwicht is. Zodra dit evenwicht tot stand is gekomen is het potentiaalverschil nul.
Een potentiaalverschil tussen twee polen leid niet automatisch tot een stroom elektronen. Deze stroom komt, zoals eerder genoemd, alleen tot stand wanneer deze stroom wordt geleid. Dit geleiden gebeurd door materialen of gassen die weinig weerstand bieden aan elektronen. Het genoemde plasmagas en elektrolytisch koper zijn bekende voorbeelden die worden gebruikt in de techniek. Wanneer er materialen worden gebruikt die een sterke oneindige weerstand bieden tegen elektronen zal het potentiaalverschil niet leiden tot een stroom elektronen. Het potentiaalverschil zal dan blijven bestaan mits men niet door andere factoren de hoeveelheid elektronen van de beide polen verandert.