De Turkse president Erdogan probeert wanhopig de Turkse economie te redden en heeft op zaterdag 11 augustus opnieuw een oproep gedaan aan de Turkse bevolking om hun dollars en euro’s te verkopen ter ondersteuning van de lira. Inmiddels is de Turkse nationale munt fors in waarde gedaald en aan deze waardevermindering komt de komende tijd geen einde.
Economie Turkije onderuit
Onder leiding van Erdogan gaat Turkije een economisch zware periode tegemoet. De Turkse president geeft verschillende landen de schuld van de economische problemen en een kritische blik naar zichzelf lijkt te ontbreken. Uit zijn redeneringen komt naar voren dat in feite het buitenland de koers van de Turkse economie bepaald. Dat is op zich al een opmerkelijke redenering van iemand die bekend staat om zijn inmenging in buitenlandse politiek. Erdogan heeft zijn invloed in Turkije vergroot en kan daardoor ook verantwoordelijk worden gehouden voor wat daar gebeurd.
Buitenlandse producten duurder
En er gebeurd veel in Turkije. De komende tijd wordt het voor Turkse bedrijven en consumenten zeer kostbaar om producten, grondstoffen, werktuigen en machines te kopen uit andere landen. De lage waarde van de Turkse munt zorgt er voor dat buitenlandse valuta verhoudingsgewijs duur zijn voor de Turken. Producten die in dollars en euro’s moeten worden betaald kosten de Turken meer geld. Het enige voordeel dat de Turken hebben bij deze situatie is dat Turkse producten voor buitenlandse bedrijven weer goedkoper zijn. Dat zou de export van Turkse producten kunnen stuwen.
Turkije gaat een zware tijd tegemoet
Dat klinkt natuurlijk hoopgevend maar deze hoop werd al snel de kop ingedrukt door de Amerikaanse president Donald Trump die verklaarde dat de importheffingen op Turkse staal- en aluminium-producten verder zal worden verhoogd. Dat is echter nog niet alles dat Turkije onder Erdogan te wachten staat. Amerika lijkt eindelijk klaar te zijn met het beleid van Erdogan. De gevangenneming en verdenking van de Amerikaanse predikant Andrew Brunson van terrorisme door de Turkse overheid lijkt de druppel te zijn geweest die de spreekwoordelijke ‘emmer’ van het Amerikaanse geduld deed overlopen. Wie wind zaait zal storm oogsten.