De afgelopen jaren lijkt het verzuim in Nederland alleen maar toe te nemen. Niet alleen tijdens de coronacrisis was er sprake van een groot aantal werknemers met klachten ook in de periode daarna. Veel klachten zijn echter niet fysiek van aard maar meer psychisch. Het lijkt mentaal wel veel minder goed te gaan met Nederlandse werknemers dan bijvoorbeeld tien jaar geleden. Naar de oorzaak of oorzaken hiervan kun je gissen. Een sluitend algemeen antwoord op de oorzaken van mentale klachten is lastig te geven. Toch wil ik op dit gebied een poging wagen. De Nederlandse werknemer voelt zich vaker alleen. Deze eenzaamheid ervaren werknemers niet alleen op het werk maar ook thuis. Het is alsof je er helemaal alleen voor staat.
Onderlinge samenhang
De maatschappij is veel individualistischer geworden en dat merk je ook in arbeidsrelaties. Het werk is ook meer individueel geworden. Dat blijkt onder andere uit de grote hoeveelheid zelfstandigen zonder personeel. Deze zzp’ers doen verschillende projecten maar vormen vrijwel nooit echt een vast onderdeel van het bedrijf. De zogenaamde vaste krachten van bedrijven ervaren tegenwoordig ook steeds minder samenhang onder collega’s. Er zijn bedrijven met een groot verloop onder uitvoerend personeel maar ook onder leidinggevenden. Een ontwikkeling die een verbinding tussen werknemers onderling en het management niet ten goede komt.
Moet alles goed lopen?
Werknemers kunnen het gevoel krijgen dat ze niet gezien worden. Dat hun werk er niet toe doet. De termen burn out en bore out hebben hun intrede geruime tijd geleden op de arbeidsmarkt gedaan. In feite verliest men in beide gevallen de connectie tussen het werk en zichzelf. Dat is lang niet altijd te verwijten aan de werkgever of de aard van het werk. In veel gevallen heeft het te maken met verwachtingen. De afgelopen jaren moeten mensen steeds meer aan het perfecte plaatje voldoen. Alles moet goed lopen zowel werk en privé. Doormiddel van sociale media proberen mensen een zo goed mogelijk beeld van zichzelf neer te zetten. Is dit een uiting van een drang om alles goed te doen. Een blijk dat men wel in staat is om gelukkig te zijn en alle doelstellingen te behalen? Of is het in feite een vraag om aandacht. Zien mensen jou als werknemer of ondernemer wel staan? Ga je niet op in de massa die samenleving heet? Ben je wel uniek genoeg?
Wie is het middelpunt
Dat zijn inderdaad vragen die je vanuit een egocentrisch perspectief kunt stellen. Maar is het verkeerd om in de samenleving op te gaan? Doe je er iemand mee te kort als je jezelf niet als middelpunt ziet van de hele wereld? Is de mens eigenlijk wel het middelpunt van alles wat bestaat. God zal het weten. Het is echter wel duidelijk dat we door onszelf in het middelpunt te plaatsen ook veel meer willen ontvangen. Misschien wel meer willen ontvangen dan wij geven. Dan raakt de balans zoek. Een leven dat uit balans is kan al spoedig tot verwarring leiden. Wellicht zijn steeds meer mensen verward over het verschil van inzicht tussen hunzelf en de wereld. Kortom hoe zie jij de wereld en hoe ziet (of kent) de wereld jou? Misschien moet de mens niet op zoek gaan naar aandacht maar juist bereid zijn om aandacht te geven. Als je weinig aandacht ervaart kun je bij jezelf nagaan hoeveel aandacht je zelf geeft. Niet om er iets voor terug te ontvangen overigens. Het geven van aandacht op zich zou voldoende moeten zijn. Voldoende om door anderen op waarde te worden geschat. Geen eigenwaarde maar maatschappelijke waarde.