Tegenwoordig hoor je vaak het woord hoogoven als het gaat om het winnen van ijzer uit ijzererts. Vroeger werd echter gebruik gemaakt van laagovens, dit waren de voorlopers van hoogovens. Een laagoven is zoals de naam al doet vermoeden een lage oven. Deze oven is hooguit twee meter hoog. In deze ovens werd ijzererts ingebracht samen met houtskool. De lagen ijzererts werden boven op de houtskool gestapeld.
Een laagoven kon niet de hoge temperatuur bereiken van hoogovens. Laagovens kunnen namelijk een maximale temperatuur bereiken van 1200 °C en hoogovens halen een temperatuur van 1500 °C. Daarnaast hebben laagovens nog een nadeel want in laagovens kan ijzer niet in vloeibare vorm worden gewonnen. In plaats daarvan komt ijzer in laagovens als gesinterde massa naar voren met daarin de slak die bestaat uit de resten van de erts en de verbrande houtskool.
Dit ijzer had door de vermenging met erts en slak geen homogene massa en was daardoor niet sterk. Toen het later mogelijk was om ijzer te laten smelten ontstond gietijzer. Door verhitten en afkoelen van ijzer en het hameren daarvan kon het koolstofgehalte worden verlaagd. Hierdoor kon smeedijzer of welijzer worden gemaakt. Dit was in feite een soort staal en was sterker dan het gietijzer dat vrij bros is door het hoge koolstofgehalte.