Ziekteverzuim ter discussie

Ziekteverzuim is voor veel bedrijven een grote kostenpost. Werkgevers moeten in Nederland ten minste 70 procent van het loon doorbetalen als een werknemer ziek is. Deze doorbetaling duurt minstens twee jaar. In veel cao’s is echter vastgelegd dat een zieke werknemer 170% van het loon krijgt over 2 jaar. Dit houdt in de praktijk vaak in dat de zieke werknemer in het eerste ziektejaar 100% van zijn of haar salaris doorbetaald krijgt en het daarop volgende jaar 70%.

Ziekteverzuim kost veel geld
Het is voor een werkgever financieel heel ongunstig als een werknemer in de ziekteverzuim zit. De werkgever moet de werknemer bijna volledig doorbetalen terwijl de werknemer geen arbeid verricht. Sterker nog, de werknemer is niet op de werkplek waardoor er juist werk kan blijven liggen. Een werkgever moet met het overige personeel de werkzaamheden van de zieke werknemer opvangen.

Als dat niet lukt zal de werkgever een vervanger moeten regelen die ook betaald moet worden. Daardoor heeft een werkgever dubbele kosten. Veel werkgevers kiezen er voor om de kosten van het ziekteverzuim geheel of gedeeltelijk af te dekken doormiddel van een verzekering. In dat geval betaald het bedrijf een premie aan de verzekeraar. Als er dan ziekteverzuim ontstaat dan compenseert de verzekeraar (een deel) van de kosten.

Belang werkgever en belang werknemer
De werkgever wil uiteraard de kosten van het ziekteverzuim zoveel mogelijk beperken. Daardoor voeren veel werkgevers een ziektebeleid of verzuimbeleid in. In dit beleid is omschreven op welke manier een werknemer wordt begeleid naar werk indien hij of zij in ziekteverzuim is terechtgekomen. De uitvoering van het verzuimbeleid wordt in de praktijk vaak gedaan door een leidinggevende of een medewerker van personeelszaken. Als er sprake is van medische problemen dan zal ook een bedrijfsarts worden ingeschakeld.

Deze bedrijfsarts moet echter onpartijdig zijn en onbevooroordeeld. Veel bedrijven willen graag de druk op de werknemer opvoeren om weer het werk te hervatten omdat zo de verzuimkosten beperkt blijven. De werknemer denkt echter aan zijn of haar eigen gezondheid. Dit zijn vaak tegenstrijdige belangen. Als is het echter wel zo dat geen enkele werkgever behoefte heeft aan werknemers die door de druk van de leidinggevende weer werk gaan hervatten terwijl ze er medisch nog niet klaar voor zijn.

Door geforceerd weer werk te gaan hervatten kunnen werknemers nog veel meer problemen krijgen en nog langer in de verzuim geraken. Een bedrijfsarts neemt daarom een belangrijke positie in tussen de belangen van de werkgever en de zieke werknemer. Deze arts moet namelijk objectief beoordelen wat in redelijkheid verwacht kan worden van de werknemer en wat men niet kan of mag verwachten.