De Wet Arbeidsmarkt in Balans is een Nederlandse wet waarmee de overheid de balans tussen flexibel en vast personeel op de arbeidsmarkt wil vergroten vanaf 1 januari 2020. De Wet Arbeidsmarkt in Balans wordt afgekort met de letters WAB en bevat maatregelen die eerder al in het Regeerakkoord waren bekend gemaakt. De overheid vind het invoeren van de WAB belangrijk omdat de arbeidsmarkt volgens hen juist uit balans is geraakt tot en met 2019.
Balans tussen vast en flexibel werk
Werkgevers zouden in Nederland er bewust voor kiezen om flexibel personeel in te zetten. Een groot deel van de werkgevers kiest voor flexibel personeel omdat ze kosten willen besparen en hun risico’s willen beperken. Dat vind de overheid een verkeerde ontwikkeling. Volgens de overheid moet de keuze om iemand vast of flexibel in te zetten meer gebaseerd zijn op de aard en de periode van het werk. Tegenwoordig wordt veel personeel flexibel ingezet omdat bedrijven bang zijn dat ze het dienstverband van vaste krachten niet of moeizaam kunnen beëindigen. In de WAB heeft de overheid daarom een aantal bepalingen opgenomen die er voor moeten zorgen dat bedrijven wel eerder geneigd zijn om werknemers een vast contract aan te bieden. De kloof tussen flexibele arbeid en vast werk moet door de Wet Arbeidsmarkt in Balans worden verkleind.
Wat staat er in de WAB
De Wet Arbeidsmarkt in Balans heeft bepalingen die er voor zorgen dat een vast contract, oftewel een contract voor onbepaalde tijd minder vast wordt. Daarnaast wil de overheid met deze wet flexibele arbeid minder flexibel maken. De proeftijd van tijdelijke contracten met een looptijd langer dan twee jaar en vaste contracten wordt aangepast en verlengd zodat werkgevers en werknemers langer aan elkaar kunnen wennen. Naast de proeftijd en het ontslagrecht zijn er in de WAB ook bepalingen opgenomen met betrekking tot de WW-premie.